Відео

Kulon cute 🤩 Żal mi go

Prawie zadzwoniłem do Choroszczy słuchając o tym filmie...😮 W ostatniej chwili się rozłączyłem bo mnie czajnik wybudził z transu... 😮

Dziwne połączenie

Pamiętam jak w wieku 14 lat widziałem poraz pierwszy ten film. Dopiero odkrywałem, że to co czuję to depresja. Film ten był dla mnie bardzo uwalniający i stanowił swego rodzaju wentyl dla emocjo

Na poprawę polecam Puffin Rock by Ci się maskonury lepiej kojarzyły. Mnie z Twojego opisu ten produkt kojarzy się z tymi paskudnymi shortami i crapowymi animacjami dla dzieci i ktoś to zlepił śliną i taśmą klejącą i zrobił film

Najlepsza była scena ratunkowa z helikopterem zakończona powrotem do bazy bo przecież żyją więc nic się nie dzieje 😂

Spokojnie. Trafi się jeszcze coś gorszego.

czemu masz ksiąszke śmierać stalina

Dodam że Seba ten zielony (gdy go pierwszy raz widziałem na plakatach myślałem że jest Fordem GT) powiedział tekst że ''Bzdury czy ja wyglądam na Zygzaka?!''

Byłam dziś na tym w kinie, moim zdaniem zajebisty film, bardziej mi się podobał od jedynki, potrafiłam się z nim utożsamić, sama jestem osobą pełną obaw. Mam 23 lata, po skończeniu liceum 4-krotnie zmieniałam ścieżkę dalszej edukacji, nie wiedziałam co chcę robić w życiu, bałam się, że nigdy nie znajdę czegoś, w czym chciałabym się realizować zawodowo, moich rodziców coraz bardziej denerwowało moje niezdecydowanie, co dodatkowo rodziło wyrzuty sumienia, czułam, że jestem dla nich tylko zawodem. W pewnym momencie przez narastający natłok negatywnych emocji i obaw zrobiłam sobie bardzo szkodliwą rzecz, w wyniku której wylądowałam szpitalu p. na 3 tygodnie. Ostatecznie znalazłam szkołę z kierunkiem, który naprawdę mi się spodobał i wiążę z nim przyszłość, przy okazji chodzę do psychologa, dzięki czemu pomału buduję pewność siebie i redukuję swoje lęki, mam nadzieję, że będzie coraz lepiej

8:08 Nieprawda, ukradły one szare komórki widzów.

4 odcinki 4 sezonu chłopaków już wyszły, a nadal nie doczekaliśmy się recenzji pierwszych odcinków. zawodzisz nas przyjacielu

Jestes niesamowity Julian, trzymaj sie! Kulon zawsze bedzie w pamieci jako ten dobry kompan, twoj przyjaciel

Jak ten słonik się poświęcił by radość mogła uratować Riley ryczałem jak głupi.

jako wielki fan calej franczyzy, uwazam ze serial jest niezly, ale oczywiscie moglo byc lepiej. Masz racje, to "uciekanie przed dinozaurami" jest najbardziej wplywowa czescia tej rodziny filmow i seriali.

Mam taką niepopularną opinię na temat pierwszej części. Wiem że ta moja opinia to jest coś, co powinnam przerobić na terapii, i chciałabym myśleć inaczej na temat tego filmu. Ale ja nie potrafię utożsamić się z Riley, bo czuję zazdrość i żal. Zazdrość o to że w moich oczach ma zajebiste życie i rodziców, a mimo to jej źle. I moim zdaniem jest rozpieszczona. Po pierwsze, jej reakcja na nowy dom. Jedyne co właściwie było tam złe to zdechła mysz. Ale poza tym i tak jej się nie podoba. Bo co? Bo nie ma ogródka? Bo ma własny pokój? Po drugie, woła o tulaka na dobranoc gdy jej rodzice są wyraźnie zajęci. Jedenastolatka. A oni do niej idą. Moi by mi kazali spierdalać. Po trzecie i najważniejsze, finał. Riley kradnie kartę mamy i ucieka z domu. Wprawia rodziców w rozpacz. A potem wraca, i robi z siebie ofiarę. Ja bym dostała wpierdol za kradzież, ucieczkę i egoizm. W moim odczuciu, Riley dostała nagrodę za coś za co nie powinna, i to doświadczenie nauczy ją że jak się rozpłacze, to dostanie wszystko co chce. A zdanie "rodzice byli z Riley, bo była smutna" to jakby powiedzieć "manipuluj emocjonalnie otoczeniem, bo gdy będziesz smutna, to ludziom będzie cię żal i będą przy tobie." Wiem że to wszystko co powiedziałam, to prawdopodobnie wynik wychowania w nienawiści do smutku. Ale nadal nie potrafię polubić Riley i myślę że jeszcze długa droga przede mną

Te polarne animacje mają w sobie coś takiego chujowego. Oczywiście poza pingwinami z madagaskaru 🤙

Bardzo ciekawe rozłożenie tematu. Takie bardziej vlogowe, niźli stricte recenzja, ale słuchało się tego bardzo dobrze. Mam wrażenie, że rzadko można spotkać materiały, które nie tylko recenzują, ale też mają wartość dodaną.

Bardzo mi przykro z powodu kulona, płacze z jego powodu i bardzo ci współczuję

ciebie dziwi ze na misji kolonizacyjnej kobiety sa w zwiazkach xD no tak wolalbys zeby byly samotne silne i niezalezne i same sie zaplodnily. a o tym ze na misji kolonizacyjnej jest para gejow ktora nie moze sie rozmnozyc to juz nie wspomniales. do tego na poczatku szkalujesz kazdego wierzacego w boga widza, widac jaki z ciebie ograniczony lewak. otworz umysl na inne opcje swiatopogladowe zamiast zyc tylko w swojej bance. nauka dopuszcza istnienie stworzen wyzszych w wyzszym wymiarze wiec istnienie bogow jest mozliwe a ty tą opcje odrzucasz z marszu bez zadnej otwartej glowy BO TAK.

7:47 MAXIMUM OVERDRIVE

Ja tak totalnie rozumieim kwestię dresów 💜💜 Od późnej podstawówki (5/6 klasa) mówiono, ze dresy to najgorsza część garderoby, że wolno je nosić tylko w domu i nawet nie na spacer z psem, bo jak ty sie prezentujesz!

Oglądałem anime, nie oglądałem filmu, zazwyczaj zgadzam się z Julianem co do ocen, ale... Piesek Piesek, Piesek Piesek Piesek <3 , mogę tylko zostawiać dobre komentarze i głaski/ smaczki dla pieska <3

Aleś mi rany rozdrapał z tą zmianą środowiska/ szkoły dresami itp... TZN w "dobrym sensie"- już dawno zapomniałem to, wyparłem do podświadomości itp- teraz to trochę zrozumiałem. Najbardziej jednak mnie zabolała wieść o Twoim piesku. Pamiętam go z filmów, jak tylko zacząłeś to zdanie to powtarzałem w duchu: "oby nie pies, oby nie pies..."- teraz hasa szczęśliwy za tęczowym mostem, a jedno czego jestem pewny, to to, że sprawiłeś że końcówka jego życia była wspaniała- lepsza być nie mogła :)

12:14 super ujete❤

U mnie też w domu uczono, że płacz to nic złego. Tylko, że z umiarem, i to był u mnie problem. Nienawidziłam siebie za to jak nie potrafiłam powstrzymać łez w chwilach słabości, których było oj sporo. Smutek widziałam jako bezużyteczną emocję - paraliżującą i czyniącą cię gorszą/słabszą wśród rówieśników. Dlatego jedynka była dla mnie miłym przypomnieniem o naturze tej emocji. I ta, dwójka parę lat temu rozwaliłaby mnie doszczędnie

Czas między 1 a 2 częścią to dla mnie czas dziecięcy aż do prawie dorisłości 🤯

Ja od zawsze od przedszkola mierzyłam się z tym, że byłam inna, dziwna, specyficzna i na uboczu. Przez to jaka byłam i, że nie zależało mi by inni mnie lubili nie dokuczałam Innym byłam praktycznie sama przez wszystkie lata podstawówki.A to jaka byłam właśnie mnie pobili, dokuczali mi i nie tyle w klasie co praktycznie Nikt mnie w całej szkole nie lubił oprócz jednej przyjaciółki oraz takiej koleżanki, która była lubiana i w szkole się do mnie nie przyznawała ale poza szkołą spędzaliśmy na prawdę dużo czasu , a w gimnazjum miałam przyjaciółkę która co zrozumiałam po dłuższym czasie , bo nie słuchałam mamy, że ona była moją przyjaciółką, bo ja byłam jej pieseczkiem i cieniem gorszym od niej i w jej cieniu gotowa zrobić wszystko by się ze mną przyjaźniła. Do tego stopnia mnie to, że mi dokuczali i pobili chłopacy i to, że miałam taką fałszywą przyjaciółkę straumatyzowało, że do 19 roku życia bałam się chłopaków lub czułam się przy nich zaniepokojona lub jakoś niezręcznie i nie chciałam zostać z nimi sam na sam,a także ciężko mi było zaufać, że ludzie w klasie na prawdę mnie lubią i akceptują mimo, że wiedzieli że byłam w szpitalu psychiatrycznym i nie śmiali się z tego a wręcz przeciwnie zrozumieli to i akceptowali. Nie mam obecnie wiary w siebie i pewności siebie, albo mam bardzo mało.Od lat się przesadnie martwię, przejmuje i nakręcam mimo, że czasami nie mam ku temu prawdziwych powodów. Przepraszam też co chwila za coś co zrobię. To wszystko dalej mi towarzyszy mimo, że lada chwila mam skończyć 26 lat. Kiedyś też robiłam sobie krzywdę, bo uważałam siebie za złą córkę,złą wnuczkę,złego człowieka, złą przyjaciółkę, złą uczennicą i myślałam, że wszystkim będzie beze mnie lepiej. Od lat mam też problemy z emocjami to jest mam zaburzenia osobowości,jestem infantylna, mam insektofobie i przez to jaka jestem i że ludzie takich jak ja czyli dziwnych, nerwowych, specyficznych i dziecinnych Osób oraz takich co płaczą gdy się walną w coś lub gdy Ktoś zwykłym słowem sprawi mi przykrość, bo jestem nadwrażliwa emocjdnsknie to przestałam wychodzi do ludzi i się z Nimi integrować tyle co w pracy tylko i w Swoim zaufanym gronie, a i tak boję się, że będę musiała przywyknąć do tego, że będąc Sobą wszyscy ludzie kiedyś mnie opuszczą. Pamiętam sytuację gdzie nie mogłam się pogodzić z rozstaniem z chłopakiem i jak bolało mnie to, że Inni w tym moi bliscy mówili mi, że nie ten to inny, tego kwitu jest pół światu itp., albo że przeżywasz tak, bo to Twój pierwszy w życiu chłopak(miałam wtedy 21 lat),a ja chciałam płakać, przeżyć ten ciężki czas i wykrzyczeć, wypłakać to co czuje i przez co nie miałam ochoty spędzać czasu z Innymi by nie słuchać tego jak to będzie Ktoś inny, że był i będzie następny wręcz bolało mnie to że tak było że takie było przeświadczenie dka tego praktycznie w ogóle Nikt o tym nie wiedział, bo nie potrzebowałam takiego pocieszenia. Pamiętam też sytuację gdy na praktykach raz miałam sytuację gdzie udawałam, że nie lubię disco polo, bo Inni z mojej klasy nie lubili disco polo. Dalej mam tak, że niby niczym się nie przejmuje i mam w dupie co Inni o mnie mówią, a tak na prawdę płaczę, czuję się źle i krczecze lub wpadam w napad płaczu gdy Ktoś mnie "zgasi jak zapałkę czy też peta" i myślę o Sobie źle i że Innym byłoby beze mnie lepiej i że nie mam ochoty spędzać czasu z ludźmi tylko sama do czego jestem zresztą już przyzwyczajona... Sama mogę płakać, mieć zły dzień, być smutna, zła, wkurzona lub mieć nagle tan po prostu spadek nastroju a nie dostosowywać się do tego co wypada, bo jestem u przyjaciółki, która ma małe dziecko, bo jestem u cioci na imprezie, bo jestem w gościach bo goście są u mnie w domu itp. Często też można mnie zdenerwować, zranić, wkurzyć i często reaguje płaczem, nerwami, czy zraniniem, wyzywaniem, krzyczenie na drugą Osobę nie ważne Kim, by nie była, czy to by była mama, przyjaciółka, przyjaciel, babcia, ciocia, dziadek, tata, brat itp. Często myślę, że w tym Świecie będąc Sobą nigdy nie będę akceptowana i rozumiana przez wielkość ludzi tylko przez tych, którzy są w jakiś sposób podobni do mnie i przez to zawsze gdy poznaje nowe Osoby mówię im dokładnie to jaka jestem od razu nie chce, by mnie poznali krok po kroku, bo boję się że powiedzą po miesiącach czy latach "zmieniłaś się co ja w Tobie widziałem" albo "zmieniłaś się(...)" Nie jestem idealna i najcudowniejszą osobą mam bardzo wiele wad, ale mimo wszystko jestem sobą i to jest najważniejsze nikogo nie udaje jestem tylko i aż sobą. Przez to jaka jestem mimo, że jestem Sobą i dobrze mi z tym to przez to, że tak odstaje od Innych i od tego Świata jest mi niezwykle ciężko, ale boli mnie to gdy Inni mówią mi,że musisz się zmienić, musisz się dostosować, nie możesz taka być jaka jesteś teraz. Mam też ludzi, którzy lubią mnie czy też kochają za to jaka jestem, ale gdy mam też styczność z Osobami które wręcz przeciwnie chcieliby mnie "zbudować inaczej" czy trochę "przemalować" to czuję, że lepiej odciąć się od tych ludzi lub słuchać siebie mimo,że jest to cholernie trudne czy jedno czy drugie wyjście. Mam nadzieję, że to co napisałam nie będzie naruszeniem zasad komentowania czy czymś niewłaściwym. Chyba chciałam opisać Swoje emocje jakie towarzyszyły przez moje życie i w dalszym ciągu mi towarzyszą a wspomnienia dzieciństwa dalej są moją traumą o której po prostu staram się nie myśleć nie wspominać mimo że czasami "atakuje" znienacka. Pierwsza część bardzo mi się podobała lubię przede wszystkim zarówno radość jak i smutek, ale tak na prawdę wszystkie emocje lubię w tej bajce i płakałam, a teraz mam łzy w oczach w scenie jak radość ogląda dziecięce wspomnienia Raily(nie pamiętam jak pisze się imię głównej bohaterki) oraz jak Bing Bong zostaje zapomniany i znika. Na drugą część nie mogę się doczekać kiedy się wybiorę, ale to dopiero po wypłacie 🙈 Pozdrawiam i dziękuję za recenzje oraz za takie materiały jak ten. Życzę dalszej weny i siły na oglądanie animacji i filmów 🙂

Jest jeszcze problem umiejętności mądrego postawienia się i obrony siebie, czego mnie nie nauczono. Jako dziecko nauczycielki tym bardziej nie mogłam się "kłócic" czy "pobić" z innymi tylko zawsze słyszałam "jak ty się zachowujesz? Przynosisz mi wstyd. Masz iść przeprosic/dokuczają ci bo zazdroszcza". Do dzisiaj mam wdrukowanie branie winy na siebie a jak ktoś krzyczy na mnie albo jest wulgarny to robie odwrót, przeżywam w środku i muszę się wypłakać. Teraz chyba więcej się dba o szanowanie granic małego dziecka.

Ps fajnie że pochwalasz pomysł ja też bawiłem się świetnie w kinie

Ps tak trochę wchodząc we wiarę odnosnie bajki to z punktu widzenia Biblijnego straszna lipa że wierzący ludzie przegrywają ze zwykłymi emocjami już pomijam choroby czy wirusy to jest bardziej uzasadnione bo jest w końcu jakaś taka astralna hierarchiia uczniowie p jezusa wypedzali demony co poniektórzy a nas pokonują jedynie emocje chociaż z drugiej strony a są zawsze tylko dwie strony to dzięki temu jesteśmy bezpieczniejsi że nie musimy być ghostbustersami ani magikami h potterowymi co nie, ale to tylko tak trochę wchodząc w religijnom w wyobraźnię ale dobrze że może nie było tych wątków i motywów religijnych bo wspólne emocje mają wszyscy ludzie tak wierzący jak i ateiści, chociaż odnosnie tej obawy niepewności zlej emocji to bez kitu była raczej gorsza od tej smutnej z pierwszej i najbliższa chorobom takim jak np depresji plus nerwicy, abstrahując cechy diabelskie ale dobrze że nie było trupów czyli ogólnie bez przemocowa baja.

Ja też uważam tak samo

Jak tak sobie myślę o tych dwóch częściach i o tym, co chcą nam przekazać oraz tego, co o tych rzeczach myśli społeczeństwo, do głowy mi coś przyszło. Często duże natężenie jakiejś emocji, jest widziane za dziecinne i niedojrzałe. Nieważne czy smutku, radości, strachu itp. Mówi się, że dorośli powinni być opanowani (nie tylko w tych emocjach jak gniew, ale też radość), a wybuchy emocji są dziecinne. To przykre, że ludzie postrzegają emocje u dorosłych jako coś, co musi być mocno umiarkowane, bo to cecha dzieci. Miałam taką sytuację, gdzie pokazywałam co przywiozłam z najlepszego wyjazdu w moim życiu (oczywiście z wielkim entuzjazmem i radością), a po tym usłyszałam, że "cieszę się jak małe dziecko". Wielka szkoda, że tak to wygląda, że nie pozwala się, na jakiekolwiek emocje w dużym stopniu u dorosłych, jakby to miała być rzecz, tylko dla dzieci.

Czemu masz na koszulce psa

13:05 warto zauważyć że ten piard rozwalał samochody zwróccię uwagę na te dwa zielone z przodu

Musze na to iść

Psco jest ponad emocjami ponad emocjami jest umysł co jest ponad umysłem jest świadomość ponad świadomością etc na samym szczycie jest duchowośća w niej ponoć znajduje się Bóg

Mi ten film pomógł jeszcze inaczej, bo jako autystyczne dziecko miałam (i nadal miewam) problem z nazwaniem i rozpoznaniem u siebie i innych emocji. Takie nazwanie ich wprost i pokazanie ról jakie pełnią bardzo pomagało mi na na rewalidacji i innych sytuacjach zrozumieć co w danym momencie czuję :] A przy okazji film jest świetny i angażujący więc łatwo weszło mi to do głowy.

Kiedy u mnie w dzieciństwie pojawiał się smutek i płacz to niestety kazano mi poprostu przestać. Więc gdy po latach zobaczyłem inside out to zobaczyłem duże błędy w moim wychowaniu. A co do przynależności też ciągle chciałem być najlepszy bo inaczej nikt mnie nie polubi. Jestem introwertykiem a marnowałem czas na znajomości które mi nie dawały szczęścia. Życie zaczeło mi sprawiać radość gdy ściągnąłem maskę i zacząłem robić to co sprawia mi radość, mimo że dla innych to błache i bez znaczenia.

Ulubiona postać?: Moja: Wielki Sekret

W zeszłą sobote byłem na tym filmie z młodszym bratem. Nie chciałem na niego iść ale... kurwa mać jak ja sie ciesze że mama mnie do tego zmusiła. Zajebisty film.

Cóż mam rzec. Najlepszy, najmądrzejszy i najpiękniejszy film Pixara w dziejach! Ostatnio wczoraj byłem w kinie na drugą część i było super! 😃 Może nie tak już odkrywcza jak jedynka, ale to i tak nadal kawał rewelacyjnej i mądrej bajki.

Jakieś pare miesięcy temu robiłem rewatch po latach i zdecydowanie doceniam. To jest mój trzeci ulubiony Pixar: Historia, Bohaterowie, Muzyka, Koncept i pomysł, Wizualnie wszystko dla mnie 10/10 i oczywiście pare razy ktoś obok mnie kroił cebule. Piękny, mądry i trochę życiowy film mogę rzecz. ,,Take her to the moon for me. Okay?" ,,Tylko zabierz ją na księżyc dobrze?" I szczerze jestem zaintrygowanym sequelem którego obejrze w domu na streemingu bo z jakiegoś powodu nie mam odwagi pójść do kina i nie wiem co o tym mam myśleć.

miłego oglądania!!

Pamiętam, że jak byłam mała bardzo bałam się potworów, a wszyscy mówili mi że są wymyślone. Więc mała ja uznała, że jak wymyślę sobie niewidzialnych obrońców to oni będą mnie bronić przed wymyślonymi potworami. Potem już się nie bałam.

Znów retro recenzja no pięknie 😊

druga jestem!!!! pozdrawiam mame!!

elu elu wszystkim

Guten tag😊